aloes i vilcacora

Rośliną o podobnych, cudownych do aloesu jest vilcacora. Cudowne właściwości vilcacory, określanej mianem „świętego pnącza Inków” odkryły plemię Ashaninków - Indian, którzy tak, jak w późniejszym czasie Inkowie darzyli roślinę boską częścią i nazywali ją kug-kukjagui. Dla plemion tych vilcacora była najważniejszym bóstwem, od którego początek wzięli wszyscy inni Bożkowie. Indianie rzeźbili wizerunki swoich bóstw w dojrzałych zdrewniałych pędach tego pnącza. Ponieważ Ashaninkowie nie znali pisma, wiedza o vilcacorze przetrwała do dnia dzisiejszego
w przekazie ustnym. Skarbnicą tej wiedzy są szamani indiańscy. Najbliższymi potomkami dawnych Inków jest plemię Indian Queros - popularnie nazywane "ludem vilcacory", ponieważ otaczają tę roślinę szczególną czcią. "Bóg"- a zatem vilcacora- tak jak aloe vera odwdzięcza się "swojemu ludowi" ofiarowując mu długowieczność. Alchemik Paracelsus sporządził "Eliksir Proprietatis", zawierający między innymi nalewkę z aloesu, mirry a także szafranu. Do dziś przetrwał skomponowany przez szwedzkiego lekarza "Eliksir Doktora Yernesta", znany w tej chwili jako "Eliksir Szwedzki" W jego skład wchodzi: aloes, ostryż plamisty, szafran, rabarbar, antidotum weneckie na jad węża oraz nalewka lub wódka. Tak sporządzony eliksir należy odstawić na 10 dni aby się przefiltrował.. Doktor Yernest zalecał przyjmowanie od siedmiu do ośmiu kropli tego specyfiku codziennie rano w połączeniu z winem, herbatą, lub bulionem. Sam dożył "zaledwie" 104 lat , ponieważ zginął tragicznie w wyniku upadku z konia.